Deptanie prawa brudnymi butami (8)

                                                                                                       dnia 05.04.2012 r.

Czeska Republika

                                                                                     D y r e k t o r

                                                                                     Zakładu Ubezpieczeń

                                                                                     Społecznych

                                                                                     Pan Krzysztof Saczka 

                                                                                     ul. Sienkiewicza 77

                                                                                     33-300   NOWY SACZ 

   

     Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K-5/11 z dnia 28.02.2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 251), na podstawie art. 145a kpa wnoszę o ponowne przeliczenie mojego świadczenia emerytalnego zgodnie z przepisami podanymi przeze mnie poniżej oraz we wcześniejszej korespondencji adresowanej do ZUS-u, m.in. do WRUM I – B. Rębilas z dnia: 23.07.2010 r., 04.05.2011 r., 29.07.2011 r. oraz z dnia 23.03.2011 r. – dyrektor S. Januszewicz, tj. z okresu faktycznego opłacania przeze mnie składek w Polsce na zabezpieczenie mojej starości (okres składkowy w Polsce w pełnych kalendarzowych latach: 1969 – 1985). 

 

U Z A S A D N I E N I E

 

     Moje świadczenie emerytalne decyzją z dnia 13.07.2009 r., znak: E 02243274/05 zostało przeliczone z „urzędu” na podstawie tych samych dokumentów, które posłużyły do przyznania i obliczenia mojej emerytury prawomocną decyzją z dnia 24.08.2006 r. 

     Dodatkowo decyzją z dnia 13.07.2009 r. moja emerytura została obliczona z 20-lecia mojej pracy i pobytu w Czeskiej Republice bez udokumentowania ustaleń faktycznych, przyjętych do zmiany prawomocnej decyzji z dnia 24.08.2006 r. Ponieważ moje polskie świadczenie obliczono z okresu składkowego i nieskładkowego w Czeskiej Republice wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł tylko 1,55 %, w związku z czym przyznano mi świadczenie socjalne, co jest w kolizji m.in. z orzeczeniem ETS nr 139/82 oraz z art. 87 ust. 1 ustawy o emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r., zgodnie z którymi to przepisami świadczenie socjalne przyznaje się osobie mieszkającej w Polsce a nie za granicą. 

      Dalszymi sprzecznościami z prawem w decyzji z dnia 13.07.2009 r. są:   

     1. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczono tylko z 2 miesięcy i 17 dni 1986 r. (przy zaliczeniu przez ZUS 17 pełnych kalendarzowych lat składkowych w Polsce), czyli z roku, który nie jest rokiem kalendarzowym, a w dodatku  należącym do 20-lecia mojego pobytu w Czeskiej Republice, i 7 lat składkowych i nieskładkowych w Czeskiej Republice, co jest niezgodne:  

     a) z przepisem art. 17 ust. 2 znowelizowanej ustawy z dnia 01.03.2004 r., który brzmi: „Nie ustala się podstawy wymiaru świadczenia, jeżeli ubezpieczony nie pozostawał w ubezpieczeniu co najmniej 1 rok kalendarzowy”,

     b) z przepisem art. 18 ust. 2 znowelizowanej ustawy z dnia 01.03.2004 r. o emeryturach z FUS, który ma brzmienie: „Jeżeli okres kolejnych 10 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje również ubezpieczenie za granicą, podstawę wymiaru emerytury lub renty ustala się z okresu faktycznego pozostawania w ubezpieczeniu społecznym w Polsce”.

     c) z art. 48(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG: „Nie naruszając art. 46 ust. 2, instytucja państwa członkowskiego nie jest zobowiązana do przyznawania świadczeń z tytułu okresów ukończonych z uwzględnieniem stosowanego przez nią ustawodawstwa, które podlegają uwzględnieniu w momecie realizacji ryzyka, jeżeli – długość tych okresów jest krótsza niż jeden rok”,

     d) z art. 14.3. umowy między Republiką Czechosłowacką i Republiką Polską z dnia 05.04.1948 r. „Poprzednich postanowień o dzieleniu świadczeń nie stosuje się, jeżeli w jednym z obu państw nie uzyskano co najmniej 12 policzalnych miesięcy składkowych (52 tygodni składkowych), w tym przypadku nie istnieje prawo do świadczeń z instytucji ubezpieczeniowej tego państwa”,

     e) ustaleniami Rady, zgodnie z którymi podstawę wymiaru świadczenia oblicza się wyłącznie na podstawie okresów ubezpieczenia spełnionych z uwzględnieniem ustawodawstwa danego państwa członkowskiego,

     f) z art. 12(9)(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG, zgodnie z którym nie można przyznać ani zachować prawa do kilku świadczeń tego samego rodzaju za ten sam okres ubezpieczenia obowiązkowego,

     2. wynagrodzenie tylko z 2 miesięcy i 17 dni 1986 r. podzielono przez roczne przeciętne wynagrodzenie za ten rok w Polsce, co jest niezgodne z art.15 ust. 4(1)(2) ustawy o emeryturach z FUS z dnia 17.12.1998 r., 

     3. przyznanie świadczenia socjalnego (minimalnej emerytury) po zaliczeniu przez ZUS 32 pełnych kalendarzowych lat ubezpieczenia społecznego, co jest niezgodne: 

     a) z art. 14 ust. 2 umowy między RP i CSSR z dnia 05.04.1948 r. o zabezpieczeniu socjalnym: „... Przepisy o minimalnej wysokości świadczenia nie mają zastosowania do świadczeń częściowych na podstawie niniejszej umowy”, 

     b) z art. 4(1) rozporządzenia 1408/71 EWG, w którym świadczenie socjalne nie jest ujęte jako jedno z ryzyk zabezpieczenia społecznego, 

     c) z art. 46b(11) ust. 3 rozporządzenia 1408/71 EWG: „Przepisów dot. zmniejszenia, zawieszenia lub zniesienia przewidzianych w ustawodawstwie państwa członkowskiego nie stosuje się do świadczeń obliczonych zgodnie z art. 46 ust. 2 (zasada pro rata temporis)”, 

     d) z art. 87 ust. 1 znowelizowanej ustawy o emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r., zgodnie z którym minimalna emerytura przysługuje kobiecie, która ukończyła 60 lat i posiada minimalny staż ubezpieczeniowy 20 lat, 

     e) z wypowiedzią Jolanty Krasoń – naczelnik wydziału realizacji umów międzynarodowych w oddziale ZUS w Szczecinie – „emeryturę minimalną przyznaje się osobie mieszkającej w Polsce”, 

     5. świadczenie socjalne, które nie należy się osobie mieszkającej za granicą podzielono proporcjonalnie, 

     6. przeliczenie świadczenia z „urzędu” i to na podstawie tych samych dokumentów, które posłużyły do jego przyznania, co jest niezgodne nie tylko z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28.02.2012 r., ale i z wcześniejszymi wyrokami: 

     a) z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 30.01.2008 r. (sygn.  I UK 195/07): „ZUS nie może zmienić prawomocnej decyzji ustalającej prawo do emerytury, jeśli w sprawie nie pojawią się nowe dokumenty lub nie ujawniono nowych, wcześniej nieuwzględnionych, okoliczności”, 

     b) z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 16.02.2007 r. (sygn. III Aua 1233/05): „ZUS nie może pozbawić zainteresowanego emerytury lub obniżyć jej wysokość na podstawie tych samych dokumentów, które posłużyły mu wcześniej do przyznania świadczenia”, 

     7. w związku z powyższymi punktami świadczenie moje uległo radykalnemu obniżeniu, co jest niezgodne z art. 109 ust. 2 znowelizowanej ustawy o emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r.: „Jeżeli w wyniku ponownego ustalenia emerytura jest niższa, świadczenie przysługuje w dotychczasowej wysokości”, 

     8. sfałszowanie stanu faktycznego przez urzędników organu rentowego, 

     9. poświadczanie nieprawdy w treści decyzji i załączniku do niej, 

   10. powoływanie się urzędników organu rentowego na przepisy nie mające ze mną nic wspólnego, 

   11. poświadczanie nieprawdy odnośnie wiarygodności dokumentów znajdujących się w moich aktach, 

   12. w decyzji odwołano się na akty prawne bez przytoczenia konkretnych przepisów. 

     W oparciu o powyższe wnoszę jak na wstępie.

 

                                                                      Z poważaniem