-----Původní zpráva-----
From: cz
Sent: Monday, February 11, 2013 10:15 AM
To: saczkak@zus.pl
Subject: E 02243274/05
dnia
11.02.2013 r.
Czeska Republika
D y r e k t o r
Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych
E 02243274/05
Pan Krzysztof Saczka
ul.
Sienkiewicza 77
33-300 NOWY SACZ
W załączeniu ponownie przesyłam kopie
moich pism: z dnia 05.04.2012 r. i z dnia 15.05.2012 r., które organ rentowy
odesłał do Sądu Okręgowego w Nowym Sączu, ul. Pijarska 14 po upływie kilku miesięcy od daty ich otrzymania, co skutkuje
bezwzględną nieważnością (art. 58 § 1 kc) wobec naruszenia art. 83 ust. 7 ustawy o
s.u.s. i art. 4779 § 2. kpc.
W piśmie z dnia 17.04.2012 r.
organ rentowy przyznał, że wysokość mojej polskiej emerytury decyzją z dnia
13.07.2009 r. została obniżona, a w piśmie do sądu z dnia 21.09.2012 r.
przyznał się do błędu.
W związku z powyższym oraz
wyrokiem SN z dnia 10.09.1999 r. – sygn. akt II UKN 103/99, postanowieniami: SN
z dnia 22.06.2004 r. – sygn. akt II UK 404/03, SN z dnia 14.01.1997 r. – sygn.
akt II UKN 50/96, SN z dnia 28.02.1997 r. – sygn. akt II UKN 76/96 oraz SN z
dnia 09.12.1999 r. – sygn. akt II UKN 694/99 dotyczącymi korzystania przez
organy rentowe z prawa pierwszeństwa w stosunku do przepisów kpc i kpa w
sprawach zniwelowania swoich błędów powstałych przy obliczaniu emerytur i rent
oraz wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28.02.2012 r. a zgodnie z art.
4171 § 2 kc żądam o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i opartym
na prawdziwych ustaleniach faktycznych.
W załączeniu:
1. Kopia pisma
z dnia 05.04.2012 r.
2. Kopia pisma
z dnia 15.05.2012 r.
dnia 05.04.2012 r.
Czeska Republika
D y r e k t o r
Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych
Pan Krzysztof Saczka
ul. Sienkiewicza 77
33-300 NOWY SACZ
Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego
sygn. akt K-5/11 z dnia 28.02.2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 251), na
podstawie art. 145a kpa wnoszę o ponowne
przeliczenie mojego świadczenia emerytalnego zgodnie z przepisami podanymi
przeze mnie poniżej oraz we wcześniejszej korespondencji adresowanej do ZUS-u,
m.in. do WRUM I – B. Rębilas z dnia: 23.07.2010 r., 04.05.2011 r., 29.07.2011
r. oraz z dnia 23.03.2011 r. – dyrektor S. Januszewicz, tj. z okresu
faktycznego opłacania przeze mnie składek w Polsce na zabezpieczenie mojej
starości (okres składkowy w Polsce w
pełnych kalendarzowych latach: 1969 – 1985).
U Z A S A D N I E N I E
Moje świadczenie emerytalne decyzją z dnia
13.07.2009 r., znak: E 02243274/05 zostało przeliczone z „urzędu” na podstawie
tych samych dokumentów, które posłużyły do przyznania i obliczenia mojej
emerytury prawomocną decyzją z dnia 24.08.2006 r.
Dodatkowo decyzją z dnia 13.07.2009 r.
moja emerytura została obliczona z 20-lecia mojej pracy i pobytu w Czeskiej
Republice bez udokumentowania ustaleń
faktycznych, przyjętych do zmiany prawomocnej decyzji z dnia 24.08.2006 r.
Ponieważ moje polskie świadczenie obliczono z okresu składkowego i
nieskładkowego w Czeskiej Republice wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł
tylko 1,55 %, w związku z czym przyznano mi świadczenie socjalne, co jest w
kolizji m.in. z orzeczeniem ETS nr 139/82 oraz z art. 87 ust. 1 ustawy o
emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r., zgodnie z którymi to przepisami
świadczenie socjalne przyznaje się osobie mieszkającej w Polsce a nie za
granicą.
Dalszymi
sprzecznościami z prawem w decyzji z dnia 13.07.2009 r. są:
1.
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczono tylko z 2 miesięcy i 17 dni 1986
r. (przy zaliczeniu przez ZUS 17 pełnych kalendarzowych lat składkowych w
Polsce), czyli z roku, który nie jest rokiem kalendarzowym, a w
dodatku należącym do 20-lecia mojego
pobytu w Czeskiej Republice, i 7 lat składkowych i nieskładkowych w Czeskiej
Republice, co jest niezgodne:
a) z przepisem art. 17 ust. 2 znowelizowanej ustawy z dnia
01.03.2004 r., który brzmi: „Nie ustala się podstawy wymiaru świadczenia,
jeżeli ubezpieczony nie pozostawał w ubezpieczeniu co najmniej 1 rok
kalendarzowy”,
b) z przepisem
art. 18 ust. 2 znowelizowanej ustawy z dnia 01.03.2004 r. o emeryturach z FUS,
który ma brzmienie: „Jeżeli okres kolejnych
10 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje również
ubezpieczenie za granicą, podstawę wymiaru emerytury lub renty ustala się z
okresu faktycznego pozostawania w ubezpieczeniu społecznym w Polsce”.
c) z art. 48(11) ust. 1
rozporządzenia 1408/71 EWG: „Nie naruszając art. 46 ust. 2, instytucja państwa
członkowskiego nie jest zobowiązana do przyznawania świadczeń z tytułu okresów
ukończonych z uwzględnieniem stosowanego przez nią ustawodawstwa, które
podlegają uwzględnieniu w momecie realizacji ryzyka, jeżeli – długość tych
okresów jest krótsza niż jeden rok”,
d) z art. 14.3. umowy między
Republiką Czechosłowacką i Republiką Polską z dnia 05.04.1948 r. „Poprzednich
postanowień o dzieleniu świadczeń nie
stosuje się, jeżeli w jednym z obu państw nie uzyskano co najmniej 12
policzalnych miesięcy składkowych (52 tygodni składkowych), w tym przypadku nie
istnieje prawo do świadczeń z instytucji ubezpieczeniowej tego państwa”,
e) ustaleniami Rady, zgodnie z
którymi podstawę wymiaru świadczenia oblicza się wyłącznie na podstawie
okresów ubezpieczenia spełnionych z uwzględnieniem ustawodawstwa danego państwa
członkowskiego,
f) z art. 12(9)(11) ust. 1
rozporządzenia 1408/71 EWG, zgodnie z którym nie można przyznać ani zachować
prawa do kilku świadczeń tego samego rodzaju za ten sam okres ubezpieczenia
obowiązkowego,
2.
wynagrodzenie tylko z 2 miesięcy i 17 dni 1986 r. podzielono przez roczne
przeciętne wynagrodzenie za ten rok w Polsce, co jest niezgodne z art.15 ust. 4(1)(2) ustawy o emeryturach z FUS z
dnia 17.12.1998 r.,
3. przyznanie świadczenia socjalnego
(minimalnej emerytury) po zaliczeniu przez ZUS 32 pełnych kalendarzowych
lat ubezpieczenia społecznego, co jest niezgodne:
a) z art. 14 ust. 2 umowy między RP i CSSR
z dnia 05.04.1948 r. o zabezpieczeniu socjalnym: „... Przepisy o minimalnej
wysokości świadczenia nie mają zastosowania do świadczeń częściowych na
podstawie niniejszej umowy”,
b) z art. 4(1) rozporządzenia 1408/71 EWG,
w którym świadczenie socjalne nie jest ujęte jako jedno z ryzyk zabezpieczenia
społecznego,
c) z art. 46b(11) ust. 3 rozporządzenia
1408/71 EWG: „Przepisów dot. zmniejszenia, zawieszenia lub zniesienia
przewidzianych w ustawodawstwie państwa członkowskiego nie stosuje się do
świadczeń obliczonych zgodnie z art. 46 ust. 2 (zasada pro rata temporis)”,
d) z art. 87 ust. 1 znowelizowanej ustawy
o emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r., zgodnie z którym minimalna emerytura
przysługuje kobiecie, która ukończyła 60 lat i posiada minimalny staż
ubezpieczeniowy 20 lat,
e) z wypowiedzią Jolanty Krasoń – naczelnik wydziału realizacji umów
międzynarodowych w oddziale ZUS w Szczecinie – „emeryturę minimalną przyznaje
się osobie mieszkającej w Polsce”,
5. świadczenie socjalne, które nie należy się
osobie mieszkającej za granicą podzielono proporcjonalnie,
6.
przeliczenie świadczenia z „urzędu” i to na podstawie tych samych dokumentów,
które posłużyły do jego przyznania, co jest niezgodne nie tylko z wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28.02.2012 r., ale i z wcześniejszymi wyrokami:
a) z wyrokiem
Sądu Najwyższego z dnia 30.01.2008 r. (sygn.
I UK 195/07): „ZUS nie może zmienić prawomocnej decyzji ustalającej
prawo do emerytury, jeśli w sprawie nie pojawią się nowe dokumenty lub nie
ujawniono nowych, wcześniej nieuwzględnionych, okoliczności”,
b) z wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 16.02.2007 r. (sygn. III Aua 1233/05): „ZUS nie może
pozbawić zainteresowanego emerytury lub obniżyć jej wysokość na podstawie tych
samych dokumentów, które posłużyły mu wcześniej do przyznania świadczenia”,
7. w związku z
powyższymi punktami świadczenie moje
uległo radykalnemu obniżeniu, co jest niezgodne z art. 109 ust. 2
znowelizowanej ustawy o emeryturach z FUS z dnia 01.03.2004 r.: „Jeżeli w
wyniku ponownego ustalenia emerytura jest niższa, świadczenie przysługuje w
dotychczasowej wysokości”,
8. sfałszowanie stanu
faktycznego przez urzędników organu rentowego,
9. poświadczanie nieprawdy w
treści decyzji i załączniku do niej,
10. powoływanie
się urzędników organu rentowego na przepisy nie mające ze mną nic wspólnego,
11.
poświadczanie nieprawdy odnośnie wiarygodności dokumentów znajdujących się w
moich aktach,
12. w decyzji odwołano się na akty prawne bez
przytoczenia konkretnych przepisów.
W oparciu o powyższe wnoszę jak na
wstępie.
Z poważaniem
dnia 15.05.2012 r.
Czeska Republika
D y r e k t o r
Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych
Pan
Krzysztof Saczka
ul. Sienkiewicza 77
33-300 NOWY SACZ
W odpowiedzi na Pana pismo z dnia
17.04.2012 r., znak: 220050/6120/224327/RUM (tzw. decyzja) po raz kolejny
wnoszę o przeliczenie mojego świadczenia emerytalnego zgodnie z przepisami i
treścią mojego pisma z dnia 05.04.2012 r., które mi Pan wrócił powyższym
pismem.
Ponadto informuję:
1. ZUS, wydając decyzję z dnia 13.07.2009 r., nie przedstawił mi
odmiennych okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem prawomocnej
decyzji z dnia 24.08.2006 r., które by miały wpływ na moje prawo do świadczenia
emerytalnego i jego wysokość. Ponadto decyzja z dnia 24.08.2006 r. nie była
przez ZUS uchylona w postępowaniu sądowym, czym ZUS naruszył art. 1 Protokółu
nr 1 do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, pozbawiając mnie samowolnie mojego „mienia” w postaci
emerytury a skutki swojego wadliwego
działania przerzucił na mnie (wyrok
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 15.09.2009 r. nr 10373/051),
2. ZUS nie udowodnił, że wyrok
sądowy, który organ rentowy ma w swoim posiadaniu, a na który się powołuje,
jest dokumentem, mającym moc prawną,
3. W przypadku, gdy wyrok sądowy ma moc
prawną: „Organ rentowy, bez względu na
istnienie negatywnego orzeczenia sądu, może w razie zmiany okoliczności orzec
ponownie i świadczenie przyznać, ewentualnie odmówić, jeśli okazałoby się, że jest ono
mniej korzystne dla uprawnionego niż przyznane poprzednio. Wyrok sądu
ubezpieczeń społecznych korzysta z powagi rzeczy osądzonej jedynie wówczas, gdy sąd przyznał nim świadczenie. Na
zasadzie zachowania praw nabytych nie można go odebrać” – uzasadnienie Beaty Gudowskiej, sędzi SN. W moim przypadku nową okolicznością
do naprawienia krzywdy wyrządzonej mnie przez urzędników ZUS-u jest wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28.02.2012 r., sygn. akt K-5/11 oraz fakt, że
prawomocną decyzję z dnia 24.08.2006 r. zmieniono decyzją z dnia 13.07.2009 r.
na podstawie tych samych dowodów, które posłużyły do przyznania świadczenia,
4. „W odniesieniu do stosunków ubezpieczenia społecznego
powaga rzeczy osądzonej ma walor szczególny, który ogranicza w istocie jej
praktyczne znaczenie. Zasadą rządzącą tymi
stosunkami jest możliwość wzruszenia ustaleń stanowiących podstawę
prawomocności orzeczeń sądowych poprzez wydanie nowej decyzji przez organ
rentowy” - Wyrok SN z
08.07.2005 r., I UK 11/05, Wyrok SN z 16.09.2009 r., I UK 121/09, Wyrok SN z
02.12.2010 r., I UK 180/09, Wyrok SA w Warszawie z 30.10.2008 r., III Aua
729/08,
5. „Sąd Najwyższy, w składzie 7 sędziów,
podjął uchwałę, że odmienna ocena dowodów dołączonych do wniosku o emeryturę,
przeprowadzona przez organ rentowy po uprawomocnieniu się decyzji przyznającej
świadczenie, nie jest okolicznością uzasadniającą wszczęcie z urzędu
postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczenia na podstawie art. 114
ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS (uchwała z dnia 05.06.2003
r., sygn. akt III UZP 5/03, OSNP z 2003 r., nr 18, poz. 442). W uchwale tej
Sąd Najwyższy podkreślił, że w literaturze i orzecznictwie (uzasadnienie
uchwały całej Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społ. z dnia
20.12.2000 r., sygn. akt III ZP 29/00, OSNP z 2001 r., nr 12., poz. 418) nie
nasuwa wątpliwości, iż prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego
powstaje ex lege z momentem
spełnienia warunków, z którymi przepisy prawa wiążą jego powstanie. Decyzje
organów rentowych mają natomiast jedynie charakter deklaratywny –
potwierdzający powstanie warunków koniecznych do nabycia prawa do świadczenia.
Z tego wynika, że prawo do świadczeń powstaje i istnieje niezależnie od decyzji
organu rentowego. Z kolei, podstawę ponownego ustalenia prawa do świadczenia
lub jego wysokości może stanowić również okoliczność, że decyzja wydana
została w wyniku uchybień organu rentowego. Trybunał Konstytucyjny jeszcze
przed wejściem w życie Konstytucji z 1997 r. wyrażał stanowisko, że zasadą
ochrony praw nabytych, jedną z zasad szczegółowych zasady zaufania do państwa i
stanowionego prawa, objęte są nie tylko prawa nabyte in abstracto zgodnie z
ustawą przed zgłoszeniem wniosku o ich przyznanie, ale także prawa nabyte w
drodze skonkretyzowanej decyzji (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia
11.02.1992 r. w sprawie o sygn. K 14/91). Sąd Najwyższy wskazał również, że
nie ma uzasadnienia pogląd, iż „możliwa jest, z powołaniem się na art. 114
ustawy, zmiana decyzji organu rentowego przyznającej prawo do świadczenia
jedynie dlatego, że obecnie inaczej ocenia się materiał dowodowy zebrany w
poprzednim postępowaniu” - pismo z-cy
Prokuratora Generalnego, R. Hernanda, z dnia 26.07.2011 r. ,
6. „Z orzecznictwa sądów administracyjnych dotyczącego
postępowania administracyjnego wynika brak możliwości wznowienia postępowania
tylko na podstawie zmienionej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów” – z pisma
Rzecznika Praw Obywatelskich Ireny Lipowicz.
7. „ZUS ma obowiązek uwzględnić wyrok Trybunału
Konstytucyjnego, wydając ponownie decyzję” – mówi Bartłomiej Raczkowski, adwokat z kancelarii Raczkowski i
Wspólnicy.
W związku z powyższym w załączeniu przesyłam kopię mojego pisma z dnia
05.04.2012 r. i wnoszę jak na wstępie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz