dnia 23.07.2010 roku
Pani Naczelnik
mgr B. Rębilas
Wydziału Realizacji
Umów
Międzynarodowych I
ul. Węgierska 11
33-300 NOWY SACZ
Znak: E 02243274/05
W odpowiedzi
na Pani pismo z dnia 03.08.2009 r. znak: 220050/6120/224327/RMI oraz pismo
Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych I, ul. Węgierska 11, 33-300 Nowy Sącz, z dnia
28.07.2009 r. znak: 220050/6120/2009-224327/RMI, podpisane przez urzędniczkę ZUS-u przy ul. Sienkiewicza 77 - B. Bułat-Kwiatkowską, dot. decyzji z dnia
13.07.2009 r. sporządzonej przez tą urzędniczkę, złomyślnie i z premedytacją, punkt po
punkcie, zdanie po zdaniu przekręcając i matacząc, w odpowiedzi na moje pisma z dnia 25.03.09 r.
i z dnia 22.05.09 r. dot. dokładnego i zgodnego z przepisami wyliczenia mojej
polskiej emerytury, wnioskuję o ponowne przeliczenie mojego świadczenia zgodnie
z:
1. dwustronną międzynarodową umową o
zabezpieczeniu społecznym pomiędzy RP i ČSSR z dnia 05.04.0948 r. (Dz. U. nr 6
z 1949 r., poz. 34, ust. III) – art. 14 ust. 1 i 2, art. 15 ust. 1:
a) art. 14
ust. 1. „W stosunku do osób, które były
ubezpieczone kolejno w obu państwach w emerytalnym zabezpieczeniu /.../ zlicza
się okresy ubezpieczenia i okresy zastępcze na wypełnienie okresu wyczekiwania,
na zachowanie lub odżycie uprawnień, na dopuszczenie do dobrowolnego
kontynuowania ubezpieczenia i na ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia. Jeżeli
przyznanie renty (emerytury) zależne jest od warunku przebycia pewnego czasu w
określonym zatrudnieniu, zlicza się okresy takiego zatrudnienia, przebyte w obu
państwach”,
b) art. 14
ust. 2. „(...) Przepisy o minimalnej
wysokości renty (emerytury) nie mają zastosowania do rent (emerytur)
częściowych na podstawie niniejszej umowy”,
c) art. 15
ust. 1. „Jeżeli uprawnienia uzyskane w ubezp. w jednym państwie są zachowane w
chwili powstania obowiązku ubezp. w państwie drugim, uprawnienia uzyskane w obu
państwach są zachowane tak długo, jak długo z uwzględnieniem postanowień art.
14 ust. 1, uprawnienia są zachowane co najmniej w jednym państwie”,
2.
rozporządzeniem nr 1408/71 EWG (art. 46(11) ust. 2 i 3, art. 46b(11) ust. 1, art.
47(1)(g), art. 48(11) ust. 1 odst. 1, art.
48(11) ust. 3, art. 95c ust. 2, art. 12(9)(11) ust. 1 i dalsze artykuły,
wynikające z orzeczeń), na które powołuję się niżej,
3.
orzeczeniami ETS: nr C-153/97 (Grajera Rodriguez), nr C-366/96 (Cordelle), nr C-122/84 (Scrovner), nr C-10/78
(Belbouab), nr C-249/83 (Hoeckx), nr C-227(89 (Roenfeldt), nr 347/00 (Angel
Borreira Perez), nr C-251/94 (Nieto), na które powołuję się niżej:
a) orzeczenie nr C-227/89: „Art. 48(2) i
51 (rozporządzenie 1408/71 art. 6, 7 i 46(4)) Traktatu muszą być interpretowane jako uniemożliwiające utratę korzyści
zabezpieczenia społecznego dla pracowników, którzy skorzystali ze swobody
przemieszczania się, wynikającą z niezastosowania, w efekcie wejścia w życie
rozporządzenia 1408/71, umów obowiązujących pomiędzy dwoma lub większą liczbą
państw członkowskich, których przepisy zostały wprowadzone do prawa krajowego. Chociaż
zastąpienie umów z dziedziny zabezpieczenia społecznego przez rozporządzenie
1408/71 jest obowiązkowe, nie może ono jednak spowodować pominięcia celu art.
48 do 51 Traktatu, a byłoby tak, gdyby pracownicy, którzy skorzystali z prawa
do swobody przemieszczania się, stracili korzyści w dziedzinie zabezpieczenia
społecznego wcześniej im należne z tytułu krajowego ustawodawstwa lub
wynikające z umów obowiązujących pomiędzy dwoma lub większą liczbą państw
członkowskich”,
b) orzeczenie nr C-347/00: „Okresy
ubepieczenia – zgodnie z art. 1(r) rozporządzenia 1408/71 – obejmują okresy
ubezpieczenia, zdefiniowane tylko w prawie krajowym, w szczególności okresy
uznawane przez ustawodawstwo krajowe za okresy ubezpieczenia, gwarantujące
przestrzeganie art. 39 – 42 Traktatu. W tym względzie dodatkowe okresy, gwarantowane na mocy prawa krajowego, których celem jest
ochrona praw w trakcie nabywania pod rządami wcześniejszych systemów
ubezpieczenia emerytalnego i które pracownik mógłby w przeciwnym wypadku
stracić, powinny być uznawane za okresy ubezpieczenia w rozumieniu niniejszego
rozporządzenia. Odpowiednia (właściwa) interpretacja art. 42(2)(b) rozporządzenia
jest taka, że dodatkowe okresy, takie jak okresy gwarantowane na mocy prawa
krajowego, przyznawane, gdy ustalane są uprawnienia emerytalne w celu
uwzględnienia praw w trakcie nabywania w ramach wcześniejszych systemów
emerytalnych, które obecnie już nie funkcjonują, są brane pod uwagę przy
kalkulacji faktycznej wielkości emerytury. Fakt, że okresy te są dodawane tylko
w czasie ustalania prawa do emerytury, nie ma znaczenia, ponieważ to samo
dotyczy każdego okresu faktycznego ubezpieczenia, który uwzględnia się w
kalkulacji teoretycznej i faktycznej wielkości świadczenia, zgodnie z art.
46(2) rozporządzenia”,.
c) orzeczenie nr C-251/94: „Art. 47(1)(e)
rozporządzenia 1408/71 musi być interpretowany zgodnie z celem wyznaczonym w
art. 51 Traktatu, który stanowi w szczególności, że pracownicy migrujący nie
mogą ponieść straty w postaci obniżenia wysokości świadczeń z ubezpieczenia
społecznego z powodu korzystania przez nich prawa do swobodnego przemieszczania
się w ramach Wspólnot. To pociąga za sobą taki skutek, że w sytuacji gdy
zainteresowany stał się niezdolny do pracy w państwie członkowskim, którego
system ubezpieczenia społecznego jest różny od systemu, który ma w danym
przypadku zastosowanie, a ponadto zainteresowany w okresie służącym do
ustalenia średniej podstawy wymiaru, od której jest obliczana wysokość
świadczenia – nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne w tym systemie,
który ma być zastosowany, to wysokość tego świadczenia będzie taka sama jak
gdyby zainteresowany zachował obowiązek opłacania składek zgodnie z tym
systemem. A zatem, w tej sytuacji teoretyczna wysokość świadczenia obliczona
na podstawie składek opłaconych wyłącznie w tym systemie będzie musiała być zwaloryzowana i podwyższona tak,
jakby zainteresowany kontynuował
pracę na tych samych warunkach w danym państwie członkowskim, którego
ustawodawstwo będzie zastosowane w tym przypadku”,
4. ustawą o
emeryturach z FUS z dnia 17.12.1998 r. (art. 17 ust. 1, art. 17 ust. 2, art. 18
ust. 2 lub art. 18 ust. 3),
5. Kartą praw
podstawowych UE: art. 1, art. 4, art. 20, art. 21, art. 25, art. 34. 1 i 2,
6. Konwencją o
ochronie praw człowieka i podstawowych wolności: art. 2. 1, art. 3, art. 14,
art. 17,
7. Europejską
Kartą Społeczną: art. 12. 4a) i b) – prawo do zabezpieczenia społecznego,
8. Konstytucją
RP: art. 9, art. 32. 1 i 2, art. 40, art. 67. 1, art. 83, art. 87. 1, art. 91.
1, 2 i 3,
9. i ze
wszystkimi innymi przepisami dotyczącymi pozostałych matactw w decyzji z dnia
13.07.2009 r. skonstruowanych z premedytacją przez urzędniczkę ZUS-u B. Bułat-Kwiatkowską.
W ww. decyzji
nie ma ani jednego punktu i zdania zgodnego z ww. przepisami. I załącznik do
tej decyzji zaprzecza temu co jest w decyzji.
Emerytura moja
ww. decyzją została obliczona dwa razy z jednego okresu zatrudnienia, tj. z
okresu składkowego i nieskładkowego w Czeskiej Rep., z którego mam prawidłowo obliczoną
emeryturę czeską, i dwa razy z tego
samego okresu zastosowano zasadę pro rata
temporis..
Wg załącznika
do decyzji z dnia 13.07.2009 r., biorąc rok po roku, urzędniczka ZUS-u B. Bułat-Kwiatkowska moją polską emeryturę
wyliczyła tak:
1. 1986 rok: w Polsce przepracowałam tylko
2 m-ce i 17 dni. Z tego okresu wyliczyła wskaźnik wysokości podstawy
wymiaru = 12,42
%, przy czym jest to:
a) niezgodne z art. 48(11) ust. 1 rozporządzenia
1408/71 EWG - „Nie naruszając art. 46
ust. 2, instytucja państwa członkowskiego nie jest zobowiązana do przyznawania
świadczeń z tytułu okresów ukończonych z uwzględnieniem stosowanego przez nią
ustawodawstwa, które podlegają uwzględnieniu w momencie realizacji ryzyka, jeżeli – długość tych okresów jest krótsza
niż jeden rok”,
b) niezgodne z art. 48(11) ust. 3 rozporządzenia
1408/71 EWG w nawiązaniu do art. 48(11) ust. 1 tego rozporządzenia - „W
przypadku, gdy stosowanie ust. 1 spowodowałoby zwolnienie ze zobowiązań
wszystkich instytucji zainteresowanych państw członkowskich, świadczenia są przyznawane wyłącznie na podstawie ustawodawstwa ostatniego z tych
państw, którego warunki są spełnione, tak jak gdyby wszystkie okresy
ubezpieczenia lub zamieszkania, ukończone i uwzględnione zgodnie z art. 45 ust.
1 – 4, zostały ukończone z uwzględnieniem ustawodawstwa tego państwa”.
Zgodnie z tym artykułem, ten krótszy niż 1 rok
uwzględniła Czeska Republika.
c) niezgodne z art. 17 ust. 2
ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS – „Nie ustala się podstawy
wymiaru renty dla ubezpieczonego, o którym mowa w ust. 1, jeżeli nie pozostawał on w ubezpieczeniu co najmniej przez 1 rok
kalendarzowy”,
d) niezgodne z powyższym artykułem, ponieważ wyraźna norma tego artykułu,
zakazująca ustalania podstawy wymiaru w sytuacji określonej w tym przepisie,
oznacza, iż nie może mieć w takim przypadku zastosowania ogólna zasada
wynikająca z art. 15 ust. 4 (1. oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek /.../
w okresie każdego roku z wybranych
lat kalendarzowych, 2. oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia
za dany rok /.../), umożliwiająca
– przy ustalaniu podstawy wymiaru – porównanie
wysokości wynagrodzenia osiągniętego przez niepełny rok kalendarzowy do rocznej
kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za ten rok”.
W moim
przypadku urzędniczka ZUS-u B.
Bułat-Kwiatkowska wbrew powyższemu porównała wysokość mojego wynagrodzenia za 2
m-ce i 17 dni do rocznej kwoty
przeciętnego wynagrodzenia w 1986 r. i wyszedł jej wskaźnik = 12, 42 %.
2. 1995 r.: do 30.06. tego roku byłam
zatrudniona w Czeskiej Rep., od 01.07. do 31.12.1995 r. pobierałam zasiłek dla
bezrobotnych,
Rok ten
został zaliczony do polskiej emerytury.
3. 1996
r.: do czerwca tego roku pobierałam zasiłek dla bezrobotnych,
Rok ten
został zaliczony do polskiej emerytury.
4. 1999 r.: do lipca pobierałam zasiłek
dla bezrobotnych,
Rok ten
został zaliczony do polskiej emerytury.
5. 2000
r.: byłam w ewidencji czeskiego Urzędu Zatrudnienia,
6. 2001
r: jak wyżej
7. 2002
r.: jak wyżej
8. 2003
r.: jak wyżej
Powyższe lata zostały zaliczone do polskiej emerytury.
a) punkty: 2,
3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 47(1)(g) rozporządzenia 1408/71 EWG
(orzeczenie nr C-153/97): „Art. 47(1)(g) rozporządzenia 1408/71 stanowi – z
jednej strony – że jeżeli ustalenie wysokości świadczeń (emerytur i rent) na
podstawie ustawodawstwa jednego państwa członkowskiego, zgodnie z którym
wysokość świadczeń jest obliczana na podstawie uśrednionej składki
odpowiadającej wynagrodzeniu otrzymywanemu w trakcie określonej liczby lat
poprzedzających nabycie prawa do emerytury (...), to podstawę średniej składki
w przypadku pracowników, którzy po tym, jak byli objęci ustawodawstwem tego
państwa członkowskiego, kontynuowali zatrudnienie (i ubezpieczenie) w innym
państwie członkowskim, i to aż do końca ich kariery zawodowej, należy oprzeć wyłącznie na składkach
zapłaconych z tytułu ustawodawstwa pierwszego
państwa. Z drugiej zaś strony
stanowi, że wysokość tych świadczeń musi być zaktualizowana i zrewaloryzowana w ten sposób, ażeby odpowiadała
takiej wysokości składek, jaką zainteresowany zapłaciłby, gdyby kontynuował
pracę na tych samych warunkach w pierwszym państwie członkowskim. Postanowienia
zał. VI do rozporządzenia 1408/71 odpowiadają zapisom art. 47 rozporządzenia
1408/71. Te postanowienia ograniczają się (...) do sprecyzowania warunków
przewidzianych w rozporządzeniu, że
średnia podstawa składek zależy
wyłącznie od okresów ubezpieczenia wypełnionych zgodnie z ustawodawstwem danego państwa
(...) i dotyczą one tylko zapewnienia
spójności tej zasady z zasadami wskazanymi w art. 51 Traktatu – rewaloryzacja i ponowne przeliczenie
świadczeń”,
b) powyższe
punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 12(9)(11) ust. 1 rozporządzenia
1408/71 EWG: „Na podstawie niniejszego rozporządzenia nie można przyznać ani
zachować prawa do kilku świadczeń tego
samego rodzaju za ten sam okres ubezpieczenia obowiązkowego” (orzeczenie nr
C-366/96 /Cordelle/ - „Swiadczenia w
ramach systemu ubezpieczeń społecznych muszą być uważane za świadczenia tego
samego rodzaju w rozumieniu art. 12(2) rozporządzenia 1408/71, zmienionego i
uaktualnionego rozporządzeniem 2001/83, gdy cel i przedmiot, jak również
podstawa ich naliczania oraz warunki ich przyznawania są identyczne”),
c) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 95c ust. 2
rozporządzenia 1408/71 EWG: ”Wszelkie
okresy ubezpieczenia oraz tam gdzie jest to właściwe, wszelkie okresy
zatrudnienia lub zamieszkania spełnione w ramach ustawodawstwa jednego z państw
członkowskich przed 25.10.1998 r., zostaną
uwzględnione w celu określenia praw nabytych, zgodnie z przepisami
rozporządzenia nr 1616/98 WE”,
d) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z orzeczeniem nr C-10/78: „Art.
2(1) oraz 94(2) rozporządzenia 1408/71, czytane łącznie, należy interpretować
jako gwarancję, że wszystkie zaliczone
okresy ubezpieczenia oraz wszystkie zaliczone okresy zatrudnienia bądź
zamieszkania podlegające ustawodawstwu państwa członkowskiego przed wejściem w
życie rozporządzenia powinny zostać uwzględnione podczas ustalania uprawnień do
świadczeń zgodnie z jego przepisami, pod warunkiem że pracownik
przemieszczający się był obywatelem jednego z państw członkowskich, kiedy
okresy te zostały zaliczone”,
e) powyższe punkty 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne nie tylko z podanymi wyżej przepisami,
ale i niezgodne z treścią p. II. 1. decyzji z dnia 13.07.2009
r., w którym B. Bułat-Kwiatkowska napisała: „Do ustalenia podstawy wymiaru
emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społ. z 8 lat kalendarzowych ubezp. w Polsce
wybranych z 20 lat ubezp. występując. przed rokiem zgłoszenia wniosku”,
Z załącznika do
decyzji jasno wynika, że tych 8 lat to lata składkowe i nieskładkowe w Czeskiej
Rep. a nie lata ubezp. w Polsce,
f) powyższe
punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne
z art. 18 ust. 6 ustawy z 17.12.98 r.: „Na
wniosek ubezpieczonego podstawę
wymiaru emerytury może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5
przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społ. (...) w okresie 20
lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu”,
tę część tego artykułu B. Bułat-Kwiatkowska specjalnie wypuściła,
Wniosku o
wyliczenie emerytury z okresu 20 lat
kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia nie składałam. Oznacza to, że w przypadku braku takiego wniosku organy rentowe
zobligowane są do ustalenia podstawy z okresu 10-letniego zgodnie z art. 15
ust. 1 ustawy emerytalnej.
Wskaźnik = 12,42 % obliczony
fałszywie za rok 1986 B. Bułat-Kwiatkowska podzieliła przez 8 (lat – tych
składkowych i nieskładkowych w Czeskiej Rep.), z czego wyszedł jej wskaźnik = 1,55 %, i pomnożyła przez kwotę bazową
(1.913,03 zł), otrzymując podstawę wymiaru = 29,50 zł, przy użyciu której
obliczyła wysokość mojej emerytury, podwyższając
ją do kwoty najniższej emerytury w Polsce, co jest niezgodne:
a) z dwustronną międzynarodową umową pomiędzy RP i CSSR z dnia 05.04.1948
r. – art. 14 ust. 2 (pełne brzmienie tego artykułu na str. 1),
b) z orzeczeniem nr C-249/83 „Cechy szczególne świadczeń stanowią
podstawowe kryterium rozróżniania między świadczeniami objętymi zakresem
przedmiotowym rozporządzenia 1408/71. W szczególności chodzi tu o cele i funkcje, jakie ma do spełnienia dane
świadczenie, a także o warunki, na jakich jest ono gwarantowane, a nie o to,
czy w przepisach danego kraju zaliczane jest do świadczeń z zabezpieczenia
społecznego czy też nie. Aby dane przepisy zostały objęte koordynacją
przewidzianą w rozporządzeniu 1408/71, ustawodawstwo krajowe powinno w każdym
przypadku spełniać przede wszystkim taki warunek, że przedmiotem danej
regulacji jest jedno z ryzyk
wymienionych w art. 4(1) rozporządzenia. Wynika z tego, że lista ryzyk
zawartych w tym paragrafie jest wyczerpująca, a więc taka gałąź zabezpieczenia,
która nie znalazła się na tej liście, nie wchodzi w zakres koordynacji, nawet w
przypadku gdy ustawodawstwo krajowe stanowi inaczej. Generalnie świadczenia socjalne gwarantujące minimum środków
egzystencji, zwane dochodem minimalnym, nie są uznawane za jedną z dziedzin
zabezpieczenia społecznego wymienionych w art. 4(1) rozporządzenia 1408/71, nie
stanowią więc świadczeń z zabezpieczenia społecznego w rozumieniu tego
rozporządzenia”,
c) z orzeczeniem nr C-122/84 „Objęcie
świadczenia zakresem rozporządzenia 1408/71 uzależnione jest od charakterystyki
tego świadczenia, a przede wszystkim celu i warunków jego przyznania, a nie od
faktu, czy ustawodawstwo krajowe definiuje to świadczenie jako należące do
zabezpieczenia społecznego. W znaczeniu rozporządzenia 1408/71 warunkiem
objęcia zakresem zabezpieczenia społecznego, który musi być spełniony, jest w
szczególności uwzględnienie jednego z ryzyk wymienionych w art. 4(1) tego
rozporządzenia. Lista ryzyk ujętych w tym paragrafie jest wyczerpująca i
dziedzina nie uwzględniona na tej liście nie wchodzi w zakres zabezpieczenia
społecznego, nawet jeśli nadaje osobom roszczeniowe prawo do świadczeń. Swiadczenie społeczne gwarantujące
minimalne środki utrzymania, w sposób ogólny nie może być sklasyfikowane w
ramach żadnego ryzyka ujętego na
liście w art. 4(1) rozporządzenia 1408/71 i dlatego nie stanowi świadczenia
zabezpieczenia społecznego w rozumieniu
tego rozporządzenia. Pojęcie przywileju socjalnego w znaczeniu art. 7(2) rozporządzenia
1612/68 obejmuje wszystkie przywileje, które – bez względu na to, czy związane
są z umową o pracę – przyznawane są pracownikom krajowym z tytułu posiadania
przez nich statusu pracownika lub
jedynie z tytułu zamieszkania na terenie tego państwa (...). Swiadczenie społeczne gwarantujące minimalne środki
utrzymania stanowi przywilej socjalny w znaczeniu rozporządzenia 1612/68”,
d) z art. 87
ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS zgodnie z którym minimalna emerytura przysługuje osobie,
która ukończyła 60 lat – kobieta, i posiada minimalny staż ubezpieczeniowy 20
lat,
W roku 2009
miałam 59 lat życia i ponad 32-letni staż ubezpieczeniowy.
e) z art.
46b(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG: „Przepisów dot. zmniejszenia,
zawieszenia lub zniesienia przewidzianych w ustawodawstwie państwa
członkowskiego nie stosuje się do świadczeń obliczonych zgodnie z art. 46 ust.
2 /zasada
pro rata temporis/”,
f) z art.
46(11) ust. 3 rozporządzenia 1408/71 EWG: „Zainteresowany ma prawo otrzymać od
właściwej instytucji każdego państwa członkowskiego najwyższą kwotę obliczoną
zgodnie z ust. 1 i 2 (...)”.
Reasumując:
1. osoba, która uzyskała w Polsce prawo do
emerytury lub renty nie traci go, kiedy wyjeżdża do innego kraju,
2. opłacane
przez pracownika składki oraz dokumentacja dot. jego emerytury do czasu
osiągnięcia przez niego wieku
emerytalnego pozostają w kraju, w którym był on ubezpieczony,
3. każdy kraj, w którym osoba była ubezpieczona co najmniej przez rok, powinien
wypłacić emeryturę, kiedy pracownik osiągnie wiek emerytalny,
4. emerytura jest wypłacana w tym państwie, w
którym osoba uprawniona mieszka lub przebywa bez obniżania jej wysokości czy zawieszania wypłat,
5. składki nie przepadają z chwilą przejścia
na emeryturę, każdy kraj wypłaca część
emerytury, która została zgromadzona w tym kraju,
6. każdy kraj oblicza danej osobie
świadczenie emerytalne w oparciu o składki, które dana osoba wpłaciła w tym
kraju,
W moim
przypadku B. Bułat-Kwiatkowska obliczyła świadczenie ze składek opłaconych w
Czeskiej Rep. i z okresów nieskładkowych w Czeskiej Rep. + 2 m-cy i 17 dni 1986
r. ubezp. w Polsce, zaliczonych przez stronę czeską zgodnie ze wszystkimi
przepisami.
7. przepisy
wspólnotowe o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego obowiązują we
wszystkich państwach członkowskich (Polska od tego obowiązku nie jest zwolniona)
i mają pierwszeństwo przed regulacjami krajowymi (i interpretacją przepisów
przez B. Bułat-Kwiatkowską), jeżeli krajowe regulacje pozostają w sprzeczności
ze wspólnotowymi regulacjami prawnymi,
8. towarzystwa
emerytalno-rentowe w każdym kraju obliczają wysokość emerytury po pierwsze
zgodnie z prawem krajowym na podstawie
składek opłacanych w danym kraju. W drugiej kolejności emerytury są obliczane wg przepisów unijnych (strona internetowa: EUROPA
– European Commission – Eulisses),
9. umowy międzynarodowe zakładają równość
traktowania obywateli państw-stron umowy oraz zliczanie okresów
zatrudnienia – ubezpieczenia przebytych w państwach-stronach
umowy
zarówno przy ustalaniu prawa do emerytur i rent, jak i przy obliczaniu
ich wysokości. Każde z państw–stron umowy zobowiązane jest do ponoszenia skutków
finansowych wynikających z długości okresów zatrudnienia – ubezpieczenia przebytych
na jego terytorium, co oznacza przyznawanie i wypłacanie świadczeń w pełnej lub
proporcjonalnej wysokości,
10. art. 4 ust. 13 ustawy z dnia
17.12.1998 r. o emeryturach z FUS brzmi:
„ubezpieczony to osoba podlegająca
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, określonym w przepisach o systemie ubezpieczeń
społecznych, a także osoba, która przed
dniem wejścia w życie ustawy podlegała
ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem
ubezpieczenia społecznego rolników“
Ja w Polsce ubezpieczeniu społecznemu, przed dniem wejścia w życie
ustawy, podlegałam od 1969 r. do 1985 r., tj. 17 lat, pomijając 9 m-cy i 20 dni
w związku z art. 4 ust. 4a ustawy „kwota rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne to roczna
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne (…)“ i w związku
z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o
emeryturach z FUS.
W załączeniu
przedkładam kserokopię brakującego „Zaświadczenia o zatrudnieniu i
wynagrodzeniu” w latach 1977 (od 18.04. do 31.12.77 r.) – 1978
wystawionego przez Specjalistyczny
Zespół Opieki Psychiatrycznej we Wrocławiu (zał. nr 1) oraz kserokopię stron 88
– 89 z leg. ubezp. dot. m-ca listopada 1984 r. (jest to kwota 11.550,- zł,
którą B. Bułat-Kwiatkowska nie chciała
uwzględnić do ustalenia podstawy wymiaru
mojej emerytury, nie uzasadniając
dlaczego. Jej odpowiedzią była decyzja z dnia 13.07 2009 r.) wpisanego przez
Woj. Kolumnę Transportu Sanit. we Wrocławiu w rubryce obok zamiast w rubr.
„Zarobek razem brutto” (zał. nr 2). Załączniki te przedkładam celem ich uwzględnienia przy ponownym obliczaniu
mojej polskiej emerytury.
Korzystając z
okazji, wnoszę o przysłanie kserokopii
załącznika do decyzji o przyznaniu emerytury z dnia 24.08.2006 r. zgodnie z
art. 41 ust. 2b) i 2c) KPP UE i art. 51 ust. 3 Konstytucji RP.
Załączników: 2
Czeska Republika
